قسمت اخر سفر

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند مثل آسمانی که امشب می بارد.... و اینک باران بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند و چشمانم را نوازش می دهد تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم دل من تنها بود
..
روی گلبرگ شقایق می نویسم:

نام:"تنها"

این وصیت,حرف ِ آخر

حرف ِ آن تنهای ِ آشفته که گویی

"عشق" را

آن عشق ِ پاکش

عشق ِ زیبایش که رفت و........

این وصیت,روی ِ گلبرگ شقایق

کو شقایق؟؟؟؟

عمر کوتاه ِ شقایق

عمر ِ" تنها"

آری! اینجا حرف ِ "تنها"

حرف ِ مرگ است

عشق ِ "تنها" می رود از پیش ِ تنها

بغض ِ "تنها"بغض ِ تنهایی ِ او و

می شود تنهای ِ تنها

زیر ِ خاک,تنهای ِ تنها

بگذریم, "تنها" تنهاست.
.......
دل من هرزه نبود
دل من عادت داشت
که بماند یکجا
به کجا؟!
به در خانه تو
دل من عادت داشت
که بماند آن جا
پشت یک پرده توری
که تو آن را به کناری بزنی
دل من ساکن دیوار و دری است
که تو هر روز از آن میگذری
دل من ساکن دستان تو بود
دل من گوشه یک باغچه بود
که تو هر روز به آن می نگری
.
[email protected]